(Με αφορμή την επιστράτευση των απεργών τού Μetro και την εισβολή τών οργάνων τής —αστικής— τάξεως στο αμαξοστάσιο τής εταιρίας)
Αχ, πώς την πατήσανε έτσι οι σύντροφοί
μας!... Πώς έγινε και μέσα στον ενθουσιασμό τους δεν τους έκοψε να ρίξουν μία
ματιά στην ετικέτα αυτής τής περίφημης φράσης, και συγκεκριμένα στο σημείο που
αναγράφεται η ημερομηνία λήξης!... Αν το είχαν κάνει, θα διαπίστωναν ότι η αξία
της έχει λήξει εδώ και κάτι δεκαετίες! Διότι, όταν εκφωνήθηκε, το αστικό
καθεστώς στην Ελλάδα ήταν μισονόμιμο-μισοπαράνομο. Ή μάλλον, για την ακρίβεια,
ήταν νομίμως ημιπαράνομο, αφού, για να τα πούμε τηλεγραφικά, το Κομμουνιστικό
Κόμμα ήταν εκτός νόμου, οι αναγκαστικοί νόμοι τού εμφυλίου σε πλήρη ισχύ και το
πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων απαραίτητο για να μπορείς να δουλεύεις στον
δημόσιο τομέα —στον ιδιωτικό, μισοαπαραίτητο...
Αυτά
πεθάνανε! —άλλο ζήτημα ότι μπορεί να ξανάρθουνε, με πιο ‘‘νόμιμη’’ μορφή Σήμερα μπορείς να πας για καινούργια ταυτότητα στο αστυνομικό τμήμα
τής περιοχής σου με τον Ρίζο στην
κωλότσεπη. Ουδείς θα ασχοληθεί.[1] Ενδέχεται
μάλιστα ο γραφιάς υπηρεσίας να σου κλείσει πονηρά και το μάτι... Σήμερα έχουμε
αστική δημοκρατία (φιλελεύθερη παρακαλώ!) με όλα τα σέα της και τα μέα της.
Αφήστε να λένε οι κάθε λογής κουφιοκεφαλάκηδες της Αριστεράς, που, επειδή τα
έχουν βρει μπαστούνια με αυτό που αντιμετωπίζουμε, μιλάνε για χούντες και
ακροδεξιές κυβερνήσεις, μαστιγώνοντας τον αέρα και ανοίγοντας τρύπες στο νερό.[2]
Τι
αντιμετωπίζουμε; Μα τη σύγχρονη αστική φιλελεύθερη δημοκρατία τού παγκόσμια πια
κυρίαρχου καπιταλισμού και προσαρμοσμένη
στην ειδική συγκυρία. Δηλαδή την αστική δημοκρατία που είναι πλέον υποχρεωμένη
να λειτουργήσει σε συνθήκες δομικής αδυναμίας της να προσφέρει στους υπηκόους
(ουπς!) πολίτες της το κοινωνικό συμβόλαιο των προ πολλού παρελθόντων ετών με
τις γνωστές, καθόλου αμελητέες παραχωρήσεις εκ μέρους τού κεφαλαίου (πλήρης
απασχόληση, ικανοποιητικές τιμές για το εμπόρευμα που λέγεται ανθρώπινη
εργασία, κράτος πρόνοιας, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.). Η οποία, επιπλέον, πιέζεται πια στις
δυτικές χώρες τού ανεπτυγμένου και ώριμου καπιταλισμού με όλο και αυξανόμενη
πίεση από την επερχόμενη και άκρως ανταγωνιστική Ανατολή.
Μ’ άλλα λόγια η
αστικοδημοκρατίτσα μας ζορίζεται! Και ζορίζεται επειδή τραβάει ζόρια και
μάλιστα μεγάλα το κεφάλαιο, από και για τις ανάγκες τού οποίου γεννήθηκε η
ίδια. Κι ακριβώς επειδή ζορίζεται, ζορίζει εμάς.
Όμως,
προσοχή εδώ:
Μας ζορίζει απολύτως νόμιμα.
Διότι σύμφωνα με το γράμμα τού Νόμου κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές 9
στι2 10 99 στις 100 απεργίες. Σύμφωνα με το γράμμα τού Νόμου
εισβάλλουν οι ‘‘προστάτιδες
δυνάμεις’’ στη Χαλυβουργία τού Ασπροπύργου. Και σύμφωνα με το γράμμα
επίσης τού
Νόμου επιστρατεύτηκαν οι απεργοί τού Metro και έκαναν απόβαση τα ΜΑΤ στο
μηχανοστάσιο της εταιρίας, στα Σεπόλια, χθες τα ξημερώματα... Μα όχι!
Όχι με το γράμμα, λένε μερικοί. Όχι πάντα με το γράμμα. Για παράδειγμα, η
επιστράτευση των απεργών τού Metro είναι παράνομη, αν πάρουμε το Νόμο
κατά γράμμα. Διότι σύμφωνα με τη δείνα υποπαράγραφο τής τάδε παραγράφου
και το χι εδάφιο του ψι άρθρου τού Συντάγματος, εξετασμένα υπό την
έποψιν μπλα-μπλα μπλα-μπλα μπλα-μπλα...
Κολοκύθια
μετά ριγάνεως! Τους κλείνουμε τα μικρόφωνα! Γιατί, απλούστατα, μένουν
στο γράμμα τών Νόμων και ξεχνούν το Πνεύμα τους. Και το Πνεύμα τών Νόμων
είναι το Πνεύμα τού αστικού καθεστώτος. Το οποίο, όχι σπάνια, επιτάσσει
να παραβιάζεται το γράμμα τους προκειμένου να προστατευθεί το καθεστώς!
Άλλο η σχετική αυτονομία τού κράτους (ό,τι κι αν
σημαίνει αυτό κι όσο νερό κι αν σηκώνει η συζήτηση), κι άλλο οι ονειροφαντασίες
ότι το αστικό σύστημα θα μείνει πιστό στο γράμμα τών Νόμων, προδίδοντας το Πνεύμα τους! Μη
σηκωθεί κι ο Μεγάλος Antonio από τον τάφο του και μας πάρει στο κυνήγι!
Τούτων
λεχθέντων, ας κόψουν κάτι από τον ενθουσιασμό τους οι θιασώτες τής νομιμότητας
που έμειναν με το στόμα ανοιχτό σαν χάχες από την ατάκα τού Τσίπρα που
κοπιάρισε την ατάκα τού Ηλιού. Και μην έρθει εδώ κανένας εξυπνάκιας[3] και μας πει «δηλαδή, σηκώνετε το λάβαρο της Επανάστασης;».
Κανένα επαναστατικό λάβαρο δεν σηκώνουμε γιατί καμία επανάσταση δεν βλέπουμε
στον ορίζοντα. Λέμε το εξής απλό και
το διατυπώνουμε υπό μορφή ερωτήματος:
Δεν θα μπορούσε αυτή η εξέλιξη
στην απεργία τού Metro, στην οποία το αστικό κράτος μάς τάραξε εκείνο στη
‘‘νομιμότητα’’, δεν θα μπορούσε να γίνει η απαρχή ενός απεργιακού κύματος, με
οικονομικό και πολιτικό πρόσημο τόσο μεγάλου, ώστε να σάρωνε απ’ τη χώρα το φοβερό
σκουπιδαριό που την πνίγει; Θα μπορούσε, λέμε εμείς (κι άλλοι). Και είναι τότε και έτσι που όντως θα τους ταράζαμε στη νομιμότητα!
Θα
μπορούσε, αλλά δεν μπορεί! —λέμε πάλι εμείς και όχι μόνο! Και δεν μπορεί όχι κυρίως
γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει τέτοιο κύμα. Αλλά
γιατί ελλείπει ένα εναλλακτικό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο κοινής αποδοχής
από όλες τις δυνάμεις τής Αριστεράς και αρκετά στέρεο για να εμπνεύσει και να
πάρει μαζί του τις ευρύτατες λαϊκές μάζες που απαιτούνται για τη στήριξή του.
Πού τέτοια τύχη...
Ας αφήσουμε
λοιπόν τα μεγάλα λόγια. Για να ταράξουμε τον οποιονδήποτε ακόμα και στη
νομιμότητα και να τον γκρεμοτσακίσουμε από τη θέση τού επικυρίαρχου,
χρειαζόμαστε δύναμη. Και ο μόνος που μπορεί να μας τη δώσει είναι ο λαός. Μας αρέσει
δεν μας αρέσει όμως, δεν θα μας τη δώσει για τα μαύρα μας τα μάτια ή την ωραία μας
φαβορίτα. Θα μας τη δώσει αν τον εμπνεύσουμε. Και δεν θα τον εμπνεύσουμε με
λόγο που το πραγματικό βάρος του είναι πολύ μικρότερο απ’ όσο δείχνει η σκιά του...
[1] Δεν θα
συμβεί φυσικά το ίδιο, αν πας με το Ρίζο
σε κάνα interview για δουλειά. Μη κάνετε καμιά τέτοια μαλακία! ;-)
[2] Ανάμεσά
τους και μερικοί ‘‘πονηροί’’: Ας τους πούμε ότι έχουμε χούντα ώστε όταν έρθουμε
εμείς στα πράγματα και επιστρέψουμε στην ‘‘ομαλότητα’’ να μπορούμε να
ισχυριστούμε ότι περίπου πλησιάζουμε στη δικτατορία τού προλεταριάτου!
[3] Φίλε skipper, δεν πάει
σ’ εσένα αυτό. Λέγεται γενικά και ρητορικά. Εντάξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου