Μιλώντας σε εκπομπή της ΝΕΤ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, είπε μεταξύ άλλων: «Όταν συνειδητοποίησα ότι τις τελευταίες ημέρες των εκλογών είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα φόβου, είπα στους συνεργάτες μου ότι θα χάσουμε τις εκλογές. Ο φόβος είναι ανίκητος».
Αυτή η ομολογία από μόνη της, θα έπρεπε λογικά να κάνει τον κ. Τσίπρα να αποχωρήσει από τη Βουλή, να σταματήσει κάθε σκέψη για συμμετοχή σε επόμενες εκλογές και να σκεφτεί τί είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά για να φανεί αποτελεσματική και ουσιαστική.
Η ομολογία του κ. Τσίπρα στέκει πέρα ως πέρα. Οι πολίτες φοβήθηκαν. Φοβήθηκαν κυρίως την επιστροφή στη δραχμή και την έξοδο από την ευρωζώνη. Ο κ. Τσίπρας είχε απόλυτο δίκιο, αν και είμαι βέβαιος ότι γνώριζε για το φόβο αυτό πολύ νωρίτερα. Γι’ αυτό άλλωστε και είχε φροντίσει να αμβλύνει τον προεκλογικό του λόγο.
Το θέμα είναι ότι εφόσον οι πολίτες φοβήθηκαν την επιστροφή στη δραχμή και την έξοδο από την ευρωζώνη- κάτι που ούτως ή άλλως θα συμβεί με οποιαδήποτε κυβέρνηση – τότε μπορούμε να φανταστούμε τί πανικό έχουν να πάθουν αν ο κ. Τσίπρας μιλήσει στις επόμενες εκλογές για εθνικοποιήσεις!
Λογικά, θα πρέπει να μιλήσει για εθνικοποιήσεις, καθώς τώρα καταγγέλλει ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και μιλά για ποινικές ευθύνες όσων συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο σε αυτό το ξεπούλημα. Ή θα πρέπει, λοιπόν, να μιλήσει για εθνικοποιήσεις, με αποτέλεσμα να ξαναχάσει τις εκλογές εξ αιτίας του φόβου που θα επικρατήσει στους πολίτες για το τί θα συμβεί στη συνέχεια ή θα πρέπει και πάλι να αμβλύνει το λόγο του.
Αν αρχίσει να στρογγυλεύει τις καταγγελίες του, δύο τινά θα συμβαίνουν. Ή θα έχει αρχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται ΔΗΜΑΡ ή θα λέει ψέματα στο λαό κρύβοντας τα πραγματικά του σχέδια τα οποία θα αποκαλύψει αν κερδίσει τις εκλογές. Στην πρώτη περίπτωση, απλώς θα δικαιωθούν όσοι βλέπουν στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ένα αυριανό ΠΑΣΟΚ. Στη δεύτερη περίπτωση, θα έχει υπάρξει εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, πρακτική ασυγχώρητη για ένα κόμμα της Αριστεράς καθώς στις εκλογές κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Πιστεύω πως ο κ. Τσίπρας ζει ένα δράμα. Η αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ δεν του αφήνει περιθώρια να χάσει δύναμη στις επόμενες εκλογές, ούτε καν στις δημοσκοπήσεις, κυρίως επειδή η διακυβέρνηση της χώρας από τον νεοφιλελεύθερο αχταρμά θα σκληρύνει ακόμη περισσότερο τη λεηλασία που ξεκίνησε πριν 3 χρόνια.
Ένα πολύ μεγάλο μέρος όμως των ψηφοφόρων που έδωσαν αυτά τα ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ιδιαίτερη ιδεολογική σχέση με τις αρχικές θέσεις του κόμματος. Βέβαια, αυτές θα επανακαθοριστούν όταν τελειώσουν οι διαδικασίες της μετατροπής των συνιστωσών σε ενιαίο πολιτικό φορέα και ίσως τότε το πράγμα ξεκαθαρίσει. Τότε, το κόμμα που θα προκύψει θα πρέπει να αποφασίσει τί ακριβώς προτείνει.
Το δίλημμα που έχει να αντιμετωπίσει ο κ. Τσίπρας είναι τεράστιο. Είτε αποφασίσει να μετατραπεί σε πρόεδρο ενός κόμματος «νοικοκυραίων» που κάπως – λίγο – θα… αριστερίζει, είτε αποφασίσει να σταθεί σαν ηγέτης ενός μεγάλου αριστερού ριζοσπαστικού φορέα που πράγματι θα παλεύει εντός, αλλά κυρίως εκτός Βουλής, κάποιους θα δυσαρεστήσει.
Η απόφαση είναι αποκλειστικά δική του. Θα αποφασίσει να έρθει σε ρήξη με τους αρχικούς του συντρόφους, κρατώντας δίπλα του τους «Παπαδημούληδες» και όλους τους ψηφοφόρους που ονειρεύονται να επιστρέψουμε στο 2009 ή θα πει «αυτοί είμαστε, ξεκάθαροι είμαστε, εκπτώσεις δεν κάνουμε κι όποιος θέλει μας ψηφίζει»;
Ο κ. Τσίπρας είπε ότι οι πολίτες φοβήθηκαν, αλλά δεν τους κατηγόρησε. Δεν το έκανε επειδή γνωρίζει ότι «ο φόβος είναι ανίκητος». Είχε δίκιο. Δυστυχώς και η απώλεια εκλογικών ποσοστών, η απώλεια της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ένας μεγάλος φόβος για όσους έχουν επιλέξει να παίξουν στο παιχνίδι αυτής της σαπισμένης δημοκρατίας. Κι ο φόβος είναι ανίκητος, κ. Τσίπρα. Εκτός κι αν αποδείξετε το αντίθετο.
Aπο Καρτεσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου